इथे प्रत्येक व्यक्तीला एक गोष्ट असते. त्या गोष्टीत ती व्यक्ती स्वतः नेहमीच नायक किंवा नायिका असते. इतर खलनायक असतात किंवा खलनायक नसले तरी ती व्यक्ती मात्र स्वतः बिचारी असते. 'माझी पण काही बाजू आहे...' हे कितीही ओरडून सांगितलं तरी एक सत्य असतं की आपल्यासाठी इतरांना कानच नसतात... म्हणून तर आपण कायम दुःखी असतो.
पण कधी कल्पनेने दुसऱ्याच्या अंतरंगात शिरून त्यांची भावना समजून घेतली तर आपल्याला दुसऱ्याचीही गोष्ट कळते. क्वचित उथळ असेल पण बहुतेकवेळा ही दुसरी गोष्ट आपल्या गोष्टीसारखी साधी, सरळ नसते; ती जास्त गहिरी असते. तळ ढवळून काढणाऱ्या उलथापालथी त्यात असतात. गुंतागुंत इतकी की कुठले टोक आणि कुठली गाठ... काही कळत नसतं. आपल्या गोष्टीतील नायिकेपेक्षा किंवा नायकापेक्षा त्या दुसऱ्या गोष्टीतील नायक-नायिका कितीतरी दाहक घाव सोसत असतात. त्यांच्या विदीर्ण झालेल्या स्वप्नांच्या चिंध्या अंगावर लेवून समोरच्याची फाटकी चिरगुटं आनंदाने शिवून देत असतात. खरंतर आपली पण एक गोष्ट आहे याची देखील त्यांना जाणीव नसते. कधी कधी तर आपल्याला कळतं की आपल्याच टाकून दिलेल्या जुन्या कुंपणाच्या तारेमुळे त्यांचं पांघरलेलं फाटलेलं असतं.
आपण मात्र जुनं झालेलं तारेचं वेटोळं नवीन आणण्यासाठी जास्त पैसे गेले म्हणून आपली गोष्ट सांगत रडत असतो. हे कळल्यावर आपण ओशाळून हसतो... आणि आपलं ते हसणं कळून समोरचाही विरघळतो...
एकंदर काय की आपलेही कान उघडे ठेवायला हवे... आपली सोडून दुसरी गोष्ट ऐकायला!
©️सुकृता पेठे
इथे प्रत्येक व्यक्तीला एक गोष्ट असते. त्या गोष्टीत ती व्यक्ती स्वतः नेहमीच नायक किंवा नायिका असते. इतर खलनायक असतात किंवा खलनायक नसले तरी ती व्यक्ती मात्र स्वतः बिचारी असते. 'माझी पण काही बाजू आहे...' हे कितीही ओरडून सांगितलं तरी एक सत्य असतं की आपल्यासाठी इतरांना कानच नसतात... म्हणून तर आपण कायम दुःखी असतो.
पण कधी कल्पनेने दुसऱ्याच्या अंतरंगात शिरून त्यांची भावना समजून घेतली तर आपल्याला दुसऱ्याचीही गोष्ट कळते. क्वचित उथळ असेल पण बहुतेकवेळा ही दुसरी गोष्ट आपल्या गोष्टीसारखी साधी, सरळ नसते; ती जास्त गहिरी असते. तळ ढवळून काढणाऱ्या उलथापालथी त्यात असतात. गुंतागुंत इतकी की कुठले टोक आणि कुठली गाठ... काही कळत नसतं. आपल्या गोष्टीतील नायिकेपेक्षा किंवा नायकापेक्षा त्या दुसऱ्या गोष्टीतील नायक-नायिका कितीतरी दाहक घाव सोसत असतात. त्यांच्या विदीर्ण झालेल्या स्वप्नांच्या चिंध्या अंगावर लेवून समोरच्याची फाटकी चिरगुटं आनंदाने शिवून देत असतात. खरंतर आपली पण एक गोष्ट आहे याची देखील त्यांना जाणीव नसते. कधी कधी तर आपल्याला कळतं की आपल्याच टाकून दिलेल्या जुन्या कुंपणाच्या तारेमुळे त्यांचं पांघरलेलं फाटलेलं असतं.
आपण मात्र जुनं झालेलं तारेचं वेटोळं नवीन आणण्यासाठी जास्त पैसे गेले म्हणून आपली गोष्ट सांगत रडत असतो. हे कळल्यावर आपण ओशाळून हसतो... आणि आपलं ते हसणं कळून समोरचाही विरघळतो...
एकंदर काय की आपलेही कान उघडे ठेवायला हवे... आपली सोडून दुसरी गोष्ट ऐकायला!
©️सुकृता पेठे
No comments:
Post a Comment